Avui en parlàvem, entre apunts que camuflaven certa inquietud i nerviosisme per l'examen de dimecres. Tinc por. M'enyoro. Un seguit de sentiments van xocant a mesura que avança el curs, però no tot ha de ser blanc o negre, ni tot és qüestió de bona o mala sort. La veritat és que necessitava un cop encoratjador a l'espatlla que em tranquilitzés i em digués que tot anirà bé. Tan sols hem de tenir fe en nosaltres mateixos i tot rutllarà. I dit i fet.
lunes, 15 de marzo de 2010
miércoles, 10 de marzo de 2010
Cobarde.
Me digo cobarde. Otra vez. Por no decir qué me pasa, por no decir qué siento. Por arrepentirme de no decirlo y no dejarme llevar, de no querer dejar las cosas claras, por no afrontar mis miedos y pensar que tengo mucho que perder. Al fin y al cabo, lo guardo todo para mí; lo escribo con las palabras que van saliendo dentro de mí , me quedo sin respiración y sin aliento y voy gastando hojas sin cesar. Y dígame, ¿qué lo que acabo consiguiendo? Nada. No consigo nada.
Se apagan las luces. `
Se apagan las luces. `
Sueño con no soñar.
Salgo fuera. Miro al cielo. Y me digo: ¿Y si quito cobarde por yo quiero, puedo hacerlo?
viernes, 5 de marzo de 2010
¿y si el miedo...?
Un nada que perder flota en el aire. Son las 10 y 55 de la mañana. Huele a café, a tostadas. Suspiro. De vuelta a casa. Necesito DES-conectar. Sí, sí. Quizás todo esto suena a fracaso, aunque es más bien cansancio emocional. Tampoco sé si desconectaré del todo, aunque me consuela pensar que ella desaparece de mis ojos por unos cuantos días.
lunes, 1 de marzo de 2010
crònica del dia.
Després de posar zoom per enfocar la seva panoràmica, ha trobat el seu objectiu.
Les coses comencen a tenir més nitidesa.
Les coses comencen a tenir més nitidesa.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)