lunes, 15 de marzo de 2010

dit i fet.

Les pors, només porten pors.

Avui en parlàvem, entre apunts que camuflaven certa inquietud i nerviosisme per l'examen de dimecres. Tinc por. M'enyoro. Un seguit de sentiments van xocant a mesura que avança el curs, però no tot ha de ser blanc o negre, ni tot és qüestió de bona o mala sort. La veritat és que necessitava un cop encoratjador a l'espatlla que em tranquilitzés i em digués que tot anirà bé. Tan sols hem de tenir fe en nosaltres mateixos i tot rutllarà. I dit i fet.

miércoles, 10 de marzo de 2010

Cobarde.

Me digo cobarde. Otra vez. Por no decir qué me pasa, por no decir qué siento. Por arrepentirme de no decirlo y no dejarme llevar, de no querer dejar las cosas claras, por no afrontar mis miedos y pensar que tengo mucho que perder. Al fin y al cabo, lo guardo todo para mí; lo escribo con las palabras que van saliendo dentro de mí , me quedo sin respiración y sin aliento y voy gastando hojas sin cesar. Y dígame, ¿qué lo que acabo consiguiendo? Nada. No consigo nada.

Se apagan las luces. `
Sueño con no soñar.


Salgo fuera. Miro al cielo. Y me digo: ¿Y si quito cobarde por yo quiero, puedo hacerlo?

viernes, 5 de marzo de 2010

¿y si el miedo...?

Un nada que perder flota en el aire. Son las 10 y 55 de la mañana. Huele a café, a tostadas. Suspiro. De vuelta a casa. Necesito DES-conectar. Sí, sí. Quizás todo esto suena a fracaso, aunque es más bien cansancio emocional. Tampoco sé si desconectaré del todo, aunque me consuela pensar que ella desaparece de mis ojos por unos cuantos días.

lunes, 1 de marzo de 2010

crònica del dia.

Després de posar zoom per enfocar la seva panoràmica, ha trobat el seu objectiu.
Les coses comencen a tenir més nitidesa.